برای سروهایی که بی صدا بی سر می شوند
سالهاست که در خیال این خاک ریشه دوانده اید، سالهاست بیرق بهار و رویش و نیایش را در دل دره ها و بر این ستیغ های پرشکوه، برفراز نگهداشته اید، سالهاست که هر توفان و تندر را تاب آورده اید و مانده اید، سالهاست که با آسمانی ترین ابرها همنفس بوده اید و چشم بر خدای عرش دارید و پای بر زمین فشرده اید تا زندگی را عزیز دارید.
