کوبانی؛ اسطوره­ ایستادگی

 

یادداشتم در روزنامه ابتکار:

خبر آزادی کوبانی هر چند ناگهانی بود ولی با سرعت مثل رعد درخشیدن گرفت، مثل چشمه جوشید و از آن پس، میلیون­ها انسان عاشقِ این مردم و این خاک، در گریه ­های پر شوق­شان لبخند بر لب داشتند. کوبانی تسلیم ناپذیر نماد مقاومت مردمی شد که مردان و زنان­شان نخواستند با دست خود اسیر شیطان - داعش – شوند. آنها ثابت کردند که کوبانی نه موصل است و نه رقه، کوبانی هر چند شهری کوچک بود ولی آزاده مردان و نستوه زنانش با جان بخشی خود، بزرگش کردند، با پاپس نکشیدن­شان، شکوهش بخشیدند و حالا کوبانی مظلوم، نماد رشادت و غیرت و ایستادگی مردمی است که با تکیه بر آرمان­ها و باورشان ایستادند تا بیگانه در خانه و کاشانه ­ی شان پای ننهد.

حالا از پس این همه روز سرخ و سیاه رفته بر مردم کوبانی، ایثار فرزندان کردها در کوبانی به ثمر نشست و داعش با خواری و خفتی سنگین، پای از گلستان رنگین کردها بیرون نهاد. حالا در نگاه روشن همه­ ی دلدادگان آزادی و پایداری و در جغرافیای بی­ حصار غیرت و ایثار، کوبانی چون قلب گرم یک ملت در تپش است؛ در جنبش و اهتزاز است؛ درست مثل بیرق­ های رنگارنگ دیارش که که با خون بالا رفتند و در باد می ­رقصند. درست مثل رقص کردها در خون، مثل زنان و مردان ملودی بر لبِ کوبانی که در موسیقی رگبار گلوله ­هایشان، بشکوه سرود «ای رقیب...» را بر لب داشتند و با لبخند پرشورشان آسمانی می­ شدند و خوب می­ دانستند که «کوبانی» تسلیم شیطان نمی­ شود.
حالا کوبانی در باروت و بمب و خون و خمپاره نفس تازه کرده، امروز با خانه ­های بی در و دروازه ­اش، به پیشواز تمام آزادی خواهان آمده است. به پیشواز همه­ ی آنهایی که تنهایش نگذاشتند. این شهر شهید، با خانه­ های بی سقف، با دیوارهای فرو ریخته و با حیاط­ های پر حفره ­اش، حرف ها دارد. کوبانی در حالی به نماد مقاومت تبدیل شده است که «آزادی» امروزش را مدیون غیرت و شرافت همه ­ی فرزندان پاکباز خویش است. نستوه زنان و مردان بالابلندی که با شکوه و افتخار، تشنه و گرسنه ماندند ولی دست از ماشه برنداشتند.
آنان 4 ماه با شوری شیرین مقاومت کردند و با خشمی مقدس، شیطان سیاه – داعش – را از گهواره ­ی همواره ­ی عزت و غیرت – کوبانی – بیرون راندند و با سرخی خون خود در حالی که مرگ را به سخره گرفته بودند به همه فهماندند که اگر مقاومت باشد، اگر وحدت باشد شیطان ­ها شکست پذیرند و داعش با خفت پای از خاکی بیرون نهاد که زنان و مردانش همه بمب بودند، همه باروت، همه شعله بودند، همه فریاد، همه غیرت بودند، همه حماسه.
کوبانی در حالی آزاد شد که اردوغان و بسیاری از بدخواهان مردم ُرد می­ خواستند کوبانی سقوط کند تا به نماد مقاومت این مردم تبدیل نشود. خیانت­ های آشکار و پنهان اردوغان در قبال کوبانی امپراطوری رؤیایی ترکیه را در هم شکست و هیمنه خودساخته­ ی آنها و داعش در شعله ­ی رشادت­ های فرزندان کوبانی سوخت و فرزندان کوبانی خاکسترش را چنان بر باد دادند که تا سال­ ها در یادها بماند.
تسلیم ناپذیری کوبانی درسی برای همه ­ی کشورها و ملت ­های منطقه است. کوبانی به پاس این استواری سبز و سرخش، با همه ­ی ویرانه ­هایش، با همه ­ی شهیدان و جانبازان و رزمندگانش به یک اسطوره تبدیل شده است. اسطوره ­ی ایستادگی زنان و مردان، اسطوره­ ی پیروزی ایدئولوژی و آرمان و ایمان بر خشم و خشونت. کوبانی یک شهر نیست، یک تاریخ است، نماد عزت و وطن دوستی مردمی است که فرزندانش خوب آموختند واژه­ ی تسلیم را برای همیشه باید از دفتر دل پرامید خویش پاک کنند و برای پیروزی باید یکدل و همراه و همصدا باشند.
حالا کوبانی با تمام درد و داغ­هایش، با تمام شور و امیدهایش، به سمت زُلال زندگی، تن به آسمان کشانده است، این مقاوم شهر، این پهلوان پشت به زمین نارسیده – کوبانی - ویران شده است ولی حیران نه، اما جهانی حیرت زده­ ی پایداری زنان و مردانش شده­ اند. مردم کوبانی ثابت کردند که:
می­ توان گرسنه ماند، می­ توان شهید شد، اما نباید تسلیم شد.

منبع: روزنامه ابتکار

http://ebtekarnews.com/Ebtekar/GetFileMagPaper.aspx?FilePrm=5483285538138625.pdfhttp://ebtekarnews.com/Ebtekar/News.aspx?NID=145050

 بهار نیوز: 

http://www.baharnews.ir/vdcdzn09.yt05x6a22y.html

 

 

با تشکر فراوان از استاد عزیز  شیروانی اسماعیل حسین پور

ضمنا تمامی مطالب از وبلاگ شخصی ایشان منتشر شده است