پرده خوانی

پرده اول:
عصر عاشوراست و مجلس معارفه حسین  در هتل چند ستاره .
همه میزبانند و بنزهای عاشورایی صف کشیده اند. انگار ناهار بوقلمون داریم.
پرده دوم:
آدم های متوازی با چراغ های قرمز. آن طرف خیابان عباس برایم نوحه می خواند.
 دست تکان می دهم. عجله دارم.مثل این که خبر ندارد خودش هم عجله دارد.
 مثل اینکه خبر ندارد باید دست هایش را با آب طلا قاب بگیرند.

بی دست مشق نامت می نویسیم

بی دست مشق نامت می نویسیم

 

سالهاست در این خاک جان گرفته از خاطر و خیال روشن تان، ما مردم هر درد را تاب آورده و ستم را برنتابیده، چون برکه های باران ندیده و گل های چشم به ابر و آسمان دوخته، غم علقمه را می نوشیم و غیرتت به سان بلند بیرقی در جنبش جانمان می بخشد. سالهاست «منبر»ها «مناره» بیداری و رهایی شده اند و «تکیه» ها به تو «تکیه» می کنند و «حسینیه» ها در «حسرت» شهامت و شکوه تواَند.