پرده خوانی

پرده اول:
عصر عاشوراست و مجلس معارفه حسین  در هتل چند ستاره .
همه میزبانند و بنزهای عاشورایی صف کشیده اند. انگار ناهار بوقلمون داریم.
پرده دوم:
آدم های متوازی با چراغ های قرمز. آن طرف خیابان عباس برایم نوحه می خواند.
 دست تکان می دهم. عجله دارم.مثل این که خبر ندارد خودش هم عجله دارد.
 مثل اینکه خبر ندارد باید دست هایش را با آب طلا قاب بگیرند.

یا الله

یا الله

 

و اکنون حسین (ع) با همه هستی‌اش آمده است تا در محکمه تاریخ، در کنار فرات شهادت بدهد:

شهادت بدهد به سود همه مظلومان تاریخ.

شهادت بدهد به نفع محکومان این جلاد حاکم بر تاریخ.

شهادت بدهد که چگونه این جلاد ضحاک، مغز جوانان را در طول تاریخ می‌خورده است.با علی اکبر (ع) شهادت بدهد!

و شهادت بدهد که در نظام جنایت‌ و در نظامهای جنایت چگونه قهرمانان می‌مردند. با خودش شهادت بدهد!

و شهادت بدهد که در نظام حاکم بر تاریخ چگونه زنان یا اسارت را باید انتخاب می‌کردند و ملعبه حرمسراها می‌بودند یا اگر آزاد باید می‌ماندند باید قافله‌دار اسیران باشند و بازمانده شهیدان، با زینبش!

و شهادت بدهد که در نظام ظلم و جور و جنایت، جلاد جائر بر کودکان شیرخوار تاریخ نیز رحم نمی‌کرده است. با کودک شیرخوارش!

و حسین (ع) با همه هستی‌اش آمده است تا در محکمه جنایت تاریخ به‌ سود کسانی که هرگز شهادتی به سودشان نبوده است و خاموش و بی دفاع می‌مردند، شهادت بدهد.

 

مرگ بر هرچه جور و ستم ، مرگ بر ظلمی که هرجایی که ریشه دوانده ، هر جایی ...

زنده باد عقید و تلاش برای آن ....

منبع:نگاره نو

 

بی دست مشق نامت می نویسیم

بی دست مشق نامت می نویسیم

 

سالهاست در این خاک جان گرفته از خاطر و خیال روشن تان، ما مردم هر درد را تاب آورده و ستم را برنتابیده، چون برکه های باران ندیده و گل های چشم به ابر و آسمان دوخته، غم علقمه را می نوشیم و غیرتت به سان بلند بیرقی در جنبش جانمان می بخشد. سالهاست «منبر»ها «مناره» بیداری و رهایی شده اند و «تکیه» ها به تو «تکیه» می کنند و «حسینیه» ها در «حسرت» شهامت و شکوه تواَند.