بی دست مشق نامت می نویسیم
سالهاست در این خاک جان گرفته از خاطر و خیال روشن تان، ما مردم هر درد را تاب آورده و ستم را برنتابیده، چون برکه های باران ندیده و گل های چشم به ابر و آسمان دوخته، غم علقمه را می نوشیم و غیرتت به سان بلند بیرقی در جنبش جانمان می بخشد. سالهاست «منبر»ها «مناره» بیداری و رهایی شده اند و «تکیه» ها به تو «تکیه» می کنند و «حسینیه» ها در «حسرت» شهامت و شکوه تواَند.
از پس این همه سال های پر سوگ و سرخ وسیاه ، هنوز تفسیرآیه بلند ایثار و جوانمردی و مظلوم یاوری و ستم ستیزی ات ناتمام است. تو را هر روز در برق شمشیرها، در محنت «مشک» ها و«اشک»ها ، در چشم زلال «چشمه»های خجل از تو و دستانت، به تماشا می نشینیم.
سالهاست نامت بر سر «خیمه» بی پناهان سایه گستر است .سالهاست بغض درگلو ماندگان و خستگان و لب بستگان از نامت «عَلَم»ی ساخته اند، هر محرم سیاه پوش آن سوگ سترگی می شوند که«ام البنین» را قدخمیده کرد. ابوالفضل عباس زیباترین نامی است که به این مردم بال رهایی و پر پرواز می دهد.این مردم با «مُحرم» خو گرفته با نامت بی بیم شده اند و تو را عاشقانه دوست دارند.
هشت سال در این ملک آشنا با نام روشنت،جانبازان جان گرفته از جوانمردی ات، هر تیر و ترکش و تلخی را بر خویش شهد کردند و هنوز هم بلانوش بلایند و«قالو بلی» را مردانه بر لب دارند.آنان عصا به دستان و ویلچرنشینان و بر تخت خفتگان چند ساله اند که هر پلک زدن شان فرشتگان را بی تاب می کند. آنان رفتند تا ثابت کنند خاک تهی از غیرت عباس نیست، تا علم آزادی و آزادگی بر فراز بماند، رفتند تا عطر حضورتان هر محرم چون نسیم در این کوی وزیدن بگیرد و وفاداری ات به حسین(ع) درس همواره مان شود.
نامت نه هر محرم، که هرروز در بین این خوبان خدایی چون درختی سبز و تناور به شکوفه می نشیند، نامت توانشان و توانمان می بخشد. با تو این مردم رویین تن شده اَند، با تو این مردم ستم ناپذیراَند، به این خاطر است که جانبازان مرگ به سخره گرفته ما سترگتر از صخره ها، بر تخت و ویلچر و با دست و پا و چشم مصنوعی فقط لبخند می زنند و شادمان از این هستند که تبارشان به تو می رسد، به عاشورا، به محرم، به کربلا. آنان بی غمان به قنوت ایستاده اند که بی دست مشق نامت را می نویسند، از مشک نامت آب می نوشند و با سرنیزه ها هنوز سر ستیز دارند.
حالا دوباره محرم آمده است، دوباره تو آمده ای، عباس (ع) تو عشق ایستاده بر کرانه دل ما منتظرانی، تو در خاک و آفتاب روییدن و تابیدن گرفته ای، نامت ذهن زمین را به طراوت نشانده است، به سرسبزی و رویش. نامت هرروز برای کودکان دبستانی این ملک درس جوانمردی و غیرت است و کودکان کوله باری از نامت را بردوش دارند و هر محرم « عَلَم»ها عالم می شوند و راهمان می نمایانند.راه ذلت ناپذیری و یزید ستیزی.
نام تو سرخ پیراهن آویخته بر درخت غیرت است ، رد پایت بر تارک عرش، بر دل ما، بر خاک کربلا پیداست. نامت علم برافراشته ای است که بوی حسین و عاشورا می دهد، بوی مشک های آب ، بوی خیمه های سوخته و چشم های به راهت دوخته، نامت نام دیگر عاشوراست .خداوند نامت را شکوه زمین کرده است.
منبع:اسماعیل حسین پور
