سلام بالابلند به نماز ایستاده

برای سروهایی که بی صدا بی سر می شوند

سالهاست که در خیال این خاک ریشه دوانده اید، سالهاست بیرق بهار و رویش و نیایش را در دل دره ها و بر این ستیغ های پرشکوه، برفراز نگهداشته اید، سالهاست که هر توفان و تندر را تاب آورده اید و مانده اید، سالهاست که با آسمانی ترین ابرها همنفس بوده اید و چشم بر خدای عرش دارید و پای بر زمین فشرده اید تا زندگی را عزیز دارید.

  شما یادگاران عزیز زمین اید، تن به آسمان کشیدگان تهی دست و جوانمرد، شما با قامت تان برپای ایستادگی را ، رنگ نباختن را ، سایه گستری را، بی کینه بودن و بشکوه ماندن را به زمین و زمینیان ارزانی داشته اید. حالا سوگی سترگ شما را که نه ، بر ما میهمان شده است، فرو شکستن قامت تان برای ساختن یک راه مرزی ، مزارتان شده است ، شما سبز درختان به نماز ایستاده اید مگر نه اینکه: «یسبح لله ما فی السموات والارض» ، نیایشگران خاک را به آسمان پیوند داده که هر یک سند شکوه خداوندید.

شما با همه بالابلندی تان ایستاده اید و خم به ابرو نمی آورید و دیریست به تبرها عادت کرده اید، به اخم ما زمینیان که با شما بیگانگانیم. شما شِکوه بر لب نیاوردگان، ایوب وار بلاکش شده اید، شما درمان دلان ، خود دردنوش بلاشده اید واین ما انسان ها هستیم که این سان شکسته تان می خواهیم بی آنکه جرمی کرده باشید، بی آنکه جز بیرق داری بهار و زندگی کاری کرده باشید.

شگفتا در مقابل چشمانمان، در مقابل چشمان خاک و خورشید شما بر خاک می افتید و ما تماشاگران نا نگرانیم، شما بخشی از تاریخ این مردم و این مرزو بوم اید، شما هنوز شیهه اسب های  شهسواران و سرداران بی باک دیروز به جنگ روسها برخاسته و وطن را عزیز داشته و تن به تسلیم نداده را خوب در خاطر دارید، هر یک از شما یادگار سنگری برای سرداری بوده است، باید به حرمت قامت تبدارتان تمام تبرها را شکست، باید نیایش نیمه شب شما شب زنده داران زمین را با دلی آسمانی شنید.

دلم به حال ما می سوزد، به حال خودمان که با شما بیگانه ایم، دلم به حال محیط زیستی می سوزد که توان و زبان دفاع از شما را ندارد هرچند اخیرا بوی بهبود ز اوضاع می شنوم ولی هنوز هم شما امنیت ندارید، هنوز هم شما اسیر اصرار ما آدم ها هستید که با احداث راهی می خواهیم زندگی را به بیراهه ببریم. راه خوب است، امنیت خوب است و قدردانش هم هستیم ولی کاش راه از سمتی، از مسیری می رفت که شما هم می ماندید، شما هم راه را می دیدید چون شما برای ما راه هستید، راه ایستادگی و وطن دوستی.

سرو من ، بالابلند من ، تو نه آن سرو ناز و طناز شیرازی که تو شیرازه جان و غیرت نیاکان این مردمی، تو در توفان قدکشیده بی هراسی که سر برآورده از دل صخره ها و دره هایی که با هرچه تنعم بیگانه ای ، تو را که سبز بخواهیم وطن را سبز خواسته ایم، تو را که سبز بخواهیم خویش را سبز خواسته ایم.

 بمان تا چشممان هر طلوع و غروب آفتاب را برای رشادت مردان دیروز به شهادت بگیرد. تو دستانت به آسمان بلند است و از ما بالابلندتر و در بلندی تری ، دعا کن خداوند صدایت را بیشتر و بهتر از ما می شنود. دعا کن خداوند به حرمت قامتت ، ما را نسبت به شما مهربان کند ! ما را با شما همزبان کند.

تو در کوی خدایی و بوی خدا می دهی دعا کن تا بیدار شویم و با شما یار شویم و دیگر قامت تان به دست ما خاکیان فرو نشکند.کاش راهی از آسمان می گذشت و از خاک نمی گذشت تا قامت تان برای همیشه برفراز می ماند.

کاش...

این یادداشت در روزنامه اتفاقیه سه شنبه 16 مهرماه به چاپ رسیده است.

منبع:وبلاگ استاد اسماعیل حسین پور